Nepal!!

Namasté!!!

Ons Nepalese visum hebben we zo in the pocket en we vertrekken met een overvolle jeep richting Kathmandu. Daar aangekomen worden we enkele keren aangehouden omdat het niet is toegestaan om bagage op het dak te hebben. Maar dat probleem is zo verholpen door handje contantje wat toe te stoppen. Nou prima eerste kennismaking met Kathmandu!
Vervolgens maken we al snel kennis met de chaos die overal hier in de stad heerst en waar we iedere keer weer versteld van staan: ontelbare verkeersopstoppingen met scooters, motors, karren, volgepakte fietsen, bussen en auto’s die de lucht behoorlijk vervuilen en aanhoudend toeteren! Ook zien we her en der een koe die de straat oversteekt, eten van een straatkraam probeert te ‘stelen’ of in een berg plastic staat te schransen.

De chaos trotserend zijn we met een riksja naar Swayambhunath gegaan. Daar komen we al snel tot de ontdekking waarom het ook wel de ‘monkey tempel’ word genoemd. Er lopen een heleboel apen rond, die leven van al het voedsel dat de toeristen achter laten. Terwijl we de aapjes volgen door de tempel, genieten we ook van het uitzicht op de stad. Helaas kunnen we vanuit dit punt ook concluderen, wat we beneden in de stad al dachten, dat er een behoorlijke smoklaag hangt waardoor de bergen steeds minder zichtbaar zijn.

Ook hebben we een bezoek gebracht aan het indrukwekkende Pashupatinath. Dit is een van de plekken in Kathmandu waar ze dag en nacht lijken verbranden aan de rand van een heilige rivier. Wanneer er iemand is overleden word het lichaam zsm naar de rivier gebracht om aan het ritueel te beginnen. Degene die het dichtst bij de overleden persoon staat (meestal zoon of dochter) is in het wit gekleed en voert het ritueel uit. Deze persoon zet ook het lichaam in brand, via de mond. Kun je het je voorstellen???
De gedachten achter deze crematie is als volgt: Je verlaat je menselijk leven op dezelfde manier als je begonnen bent, dit heeft te maken met de vier elementen. Het VUUR, de rook symboliseert de LUCHT, de as gaat in het WATER, en het laatste stukje van het lichaam wat overblijft van de verbranding word begraven in de AARDE. Na de verbranding word nog een klein vuurtje gemaakt om de vrijgekomen boze spirits te verdrijven. Dan gaat men naar huis en begint de 13daagse periode van rouw… Bizar toch!
(al was het in Tibet ook bizar want daar brengen ze het lichaam naar een speciale plek in de bergen en hoopt men dat het door de gieren word opgegeten: skyburial. Of men brengt het lichaam naar een heilige rivier, waar de begrafenisondernemer het in stukjes snijd en in de rivier deponeert voor de vissen. Maar de gedachte erachter komt volgens mij op hetzelfde neer)
Na deze tempel lopen we door naar Bodnath, een grote stupa, die zich bevind in het Tibetaanse gedeelte van de stad. Dit was voor ons minder indrukwekkend, omdat we natuurlijk erg verwend zijn in Tibet..

Verder zijn we hoofdzakelijk te vinden in Thamel. Dat is het toeristen gedeelte met leuke restaurantjes, winkeltjes, bakkerijtjes en bars. Bas merkt op dat Nepal ondertussen behoorlijk veranderd is tov zijn bezoek 9 jaar geleden met oa een veelvoud van toeristen, verder ontwikkeld, minder authentiek, opgelopen prijzen en de populaire Annapurna trekking die compleet overlopen wordt door toeristen (in het hoogseizoen een paar honderd toeristen per dag die de trekking beginnen). Ondanks deze ‘negatieve’ veranderingen blijft vooral het Nepalese natuurschoon prachtig en zeker de moeite waard.
Tussendoor hebben we enkele dagen rustig aan gedaan omdat we beiden ‘ziek’ zijn geweest. Op deze details zitten jullie vast niet te wachten dus die zullen we jullie besparen!

Nadat we weer wat zijn aangesterkt, en op het allerlaatste moment alsnog een drager hebben geregeld (vanwege de gekneusde enkel van bas) om een deel van onze spullen te dragen, stappen we in de ‘local bus’ om aan een tiendaagse trekking te beginnen. Nou ik kan je vertellen, dat was eens en NOOIT WEER! Deze 7 uurtjes in de bus waren vooral voor Vera een behoorlijke beproeving! Buiten het feit dat de bus was volgepropt (ook boven op het dak), we weinig plek hadden en het steenkoud was, waren de wegen en niet te vergeten de afgronden verschrikkelijk! Daarbij komt ook nog dat de bus kale banden en piepende remmen had en we telkens aan de buitenkant (dus de kant van de afgrond) andere voertuigen inhalen op de meest slechte weg die je je kunt voorstellen (landslides).
Enfin, we zijn veilig aangekomen en beginnen een dag later vol goede moed aan de trekking die sinds 2 jaar open is (dus niet toeristisch). Deze moed hadden we ook wel nodig aangezien we meteen 600m konden klimmen en we natuurlijk niets gewend zijn haha. Het eerste gedeelte van de trekking lopen we door de ‘Tamang Heritage’ waar de mensen nog back to basic leven. Waar ze alleen zandpaadjes kennen, geen auto’s of andere voertuigen hebben, men de hele dag op het land werkt, men in houten huisjes leeft waaronder het vee slaapt, de kinderen allemaal olifantjes in hun neus hebben, men alleen een kacheltje heeft om op te koken, men kilometers loopt op slippertjes met hout en hooi op hun rug, maar men bovenal heel erg blij is om ons te zien! Als de kinderen ons zien aankomen komen ze allemaal op ons afgerend. Ze willen allemaal met ons op de foto en met ons spelen. We waren dus helemaal in ons element!
De dagen die volgen lopen we voornamelijk te genieten van de prachtige uitzichten op de bergen en snuiven we de cultuur op uit de afgelegen bergdorpjes. Ook brengen we een bezoekje aan de hotsprings in Tatopani, waar het hele dorp in lijkt te zitten. Tja geef ze eens ongelijk! We lunchen op de meest fantastische plekken, zien regelmatig watervallen (met kraakhelder smeltwater), passeren kuddes vee waarvoor we af en toe snel aan de kant moeten springen, en zien van een afstandje groepen apen door de bergen rennen.
Het tweede gedeelte trekken we door de ‘Langtang Heritage’. Dit gedeelte is iets meer toeristisch en staat niet bekend om de cultuur maar vooral om de uitzichten. Deze uitzichten worden met de dag spectaculairder en zien we steeds meer besneeuwde bergtoppen, totdat we erdoor omringd worden. We klimmen ook steeds hoger en vanaf de 3000m beginnen we de hoogte ook goed te voelen, waardoor alles een stuk vermoeiender is. We slapen ook nu weer in plaatselijke homestays in de bergdorpjes (voor noppes). De ene keer maken ze plaats voor ons en mogen we op de vloer in de slaapkamer slapen. (Waar we snachts vaak wakker worden omdat de ratten aan alle kanten feest hadden.) En de andere keer slapen we in een groter hotel, dat we met meerdere toeristen delen. Op het mooiste en hoogste gedeelte maken we een dagtocht naar verschillende uitzichtpunten 4756m, wat misschien ook wel de mooiste dag van de hele trekking was! We worden omgeven door sneeuwwitte bergen, horen af en toe het geluid van lawines, zien prachtige gletsjers en morenes (waar vroeger een gletsjer is geweest), steken af en toe bevroren bergriviertjes over, wandelen over puinwaaiers en bergpaadjes, genieten van de zon, en als kers op de taart speelt er ook nog iemand panfluit boven op de top!! Dus je kunt je wel voorstellen dat we genoten hebben…
Op het einde van de trekking regelen we een jeep voor de terugweg, wat zorgde voor een iets veiliger gevoel. En ‘praise the lord’ we zijn weer veilig gearriveerd in Kathmandu. Waar we weer overweldigd worden door de chaos, maar waar we toch een aantal dagen moeten verblijven ivm het regelen van ons Indiaas visum. Dat is een berg werk maar om een lang verhaal kort te maken kunnen we vanmiddag ons visum ophalen en zijn we klaar om morgen te vertrekken om 2 dagen te raften. En daarna…. lekker naar de warmte waar we zo naar uitgekeken hebben!
Ons volgende verslag zal waarschijnlijk geschreven worden in het zonnetje op het dakterras ergens in Varanassi waar het 30graden is. (We willen jullie niet jaloers maken of zo hoor..)

Liefs Bas & Vera

Ps. Hopelijk volgen de foto’s snel, want het internet is niet om over naar huis te schrijven..