Cambodja

Lieve mensen, dit keer nemen we jullie mee naar Cambodja.
Cambodja, een land met een schokkend bruut verleden, waar de bevolking op de dag van vandaag nog steeds worstelt met de herinneringen van de gruwelijkheden die 35 jaar geleden plaats hebben gevonden.
Bij de meesten vast wel bekend, het bewind van de Rode Khmer. Onder leiding van Pol Pot kwam dit leger in 1975 aan de macht. Pol Pot was geïntrigeerd door het communisme en Maoïsme, waar hij zijn eigen bizarre draai aan heeft gegeven. Al snel ontpopten zijn ideeën zich in een ware genocide. Ze zijn verantwoordelijk voor de dood van ongeveer 2 miljoen mensen (schattingen lopen uiteen) tussen 1975 – 1979.
Pol Pot wilde van Cambodja een zelfvoorzienend land maken. Steden werden ontruimd en iedereen werd naar het platteland verjaagd om daar te werken in de rijstindustrie. Iedereen, dus ook kinderen, zieken en oude mensen, werd gedwongen om in collectieve boerderijen te wonen en werken. 12 tot 14uur per dag, 7 dagen per week werd men behandeld/mishandeld als slaven en leefde men op een minimaal rantsoen. Persoonlijke eigendommen waren volgens Pol Pot overbodig, dus verboden. Familie werd afgeschaft en gezinnen werden uit elkaar gerukt, omdat iedereen toebehoorde aan de staat.
Tegenwerking en ongehoorzaamheid werd bestraft met mishandeling en/of executie. Vele mensen werden als ‘slecht’ bestempeld en werden zonder enige reden geëxecuteerd, zoals monniken, leerkrachten, artsen, ambtenaren en militairen. Maar ook mensen met een bril of nette kleding, het in het bezit hebben van een boek of kennis van een vreemde taal was voldoende reden voor executie (werden door Pol Pot als bedreiging gezien). Vele mensen werden gearresteerd en urenlang dag na dag mishandeld, totdat ze een bekentenis aflegden van een ‘misdaad’ waar ze helemaal niets van wisten. Vervolgens werd men naar een ‘Killingfield’ gebracht om ‘geëxecuteerd’ te worden.
Soldaten van de Rode Khmer hadden weinig keus. Ze dachten dat hun een betere toekomst te wachten stond door bij het leger te gaan. Eenmaal toegetreden tot de rode Khmer werden van hun onmenselijke dingen verwacht, zoals het mishandelen en vermoorden van mensen. Wanneer ze hun leider teleurstelden of niet gehoorzaamden werden ze zelf slachtoffer...

In Phnom Penh bezoeken we dan ook één van bovengenoemde Killingfields, Choeung Ek. Op het eerste oog lijkt het op een park met paadjes en her en der wat bankjes. Maar als we starten met onze audio guide worden we al snel uit deze droom gehaald en worden we meegenomen naar de gruwelijke nachtmerrie die zich hier heeft afgespeeld. Met zijn tweetjes lopen we verbouwereerd rond. De aanwijzingen brengen ons al snel bij een gebied waar de grond plaatselijk is verzakt, een massagraf. Als we goed om ons heen kijken zien we steeds meer massagraven opdoemen. Nu nog steeds legt de regen botten bloot en komen er flarden kleding aan de oppervlakte.
Even later zitten we op een bankje bij een meer waar we luisteren naar hartverscheurende verhalen van overlevenden, om daarna met een knoop in onze maag verder te lopen. Als we denken dat we het ergste hebben gehad, blijkt dat nog te komen. We komen aan bij een boom die is volgehangen met ontelbare armbandjes, een kleurrijk geheel met een duister verleden. Tegen deze boom werden namelijk baby’s doodgeslagen voor de ogen van hun moeders. Daarna werden de moeders geëxecuteerd en met zijn allen in een kuil gegooid. (ook kinderen werden vermoord zodat ze op latere leeftijd geen wraak zouden kunnen nemen) Heftig!! Na een aantal keer slikken lopen we door en stoppen bij een volgende boom. Aan deze boom hingen vroeger luidsprekers om propaganda uit te zenden, maar voornamelijk om het hulpeloze geschreeuw van de gevangenen te overstemmen. De audioguide laat ons horen hoe dat vroeger geklonken moet hebben.
Op weg naar de uitgang komen we bij een grote stupa waarin ontelbare schedels en botten liggen opgeslagen.
We zijn opgelucht als blijkt dat de rondleiding ten einde is en met een weemoedig gevoel verlaten we Choeung Ek.

Ook bezoeken we het Tuol Sleng museum (S-21). Voorheen was dit een school totdat de Rode Khmer er een gevangenis van maakte. Scholen waren immers overbodig omdat iedereen gedwongen was om op het land te gaan werken. Klaslokalen werden omgebouwd tot cellen en martelkamers.
Gevangenen werden in mensonterende omstandigheden ondergebracht. In superkleine cellen moest men dagen- / weken- of maandenlang geketend doorbrengen, wederom op een klein rantsoen. Totdat men opgehaald werd voor ondervraging, beter gezegd marteling. Hier werden afschuwelijke methoden voor gebruikt. Men werd ondersteboven gehangen, gemarteld op verschillende manieren en als ze dan bewusteloos raakten werden ze met hun hoofd in rottend water gedompeld om weer bij bewustzijn te komen. Ook werd men geëlektrocuteerd, nagels werden uitgetrokken, tepels werden eraf getrokken, men werd geslagen met alles wat men daarvoor kon gebruiken. Dit martelen ging door tot de dood volgde of totdat de slachtoffers misdaden bekenden die men nooit had gedaan (tegen het beleid van Pol Pot). Na het ondertekenen van een bekentenis werd men geblinddoekt in een vrachtwagen naar Choeung Ek gebracht. Het beetje hoop dat deze mensen nog hadden was gevestigd op hun beloofde nieuwe huis, waar ze nooit zouden arriveren. Aangekomen in Choeung Ek gingen deze mensen hun dood tegenmoet…
Onder de indruk lopen we door de voormalige gevangenis heen. We zien de kleine cellen waarin men werd ondergebracht. Angst maakt zich van ons meester en we voelen ons enigszins claustrofobisch. Her en der liggen nog accu’s en we denken zelfs nog bloedvlekken op de vloeren te zien…
In het volgende gebouw worden we aangestaard door duizenden ogen vol angst en onwetendheid. Onze maag draait zich om bij het zien van de foto’s van deze slachtoffers, vooral die van de kinderen.
We zijn met stomheid geslagen dat zoiets heeft kunnen plaatsvinden. Dat Pol Pot met zijn leger 3jaar 8maanden en 20dagen zijn gang heeft kunnen gaan. Dat ze ongestoord ongeveer 25% van de bevolking hebben kunnen vermoorden, totdat de Vietnamezen ingrepen.

In Phnom Penh proberen we dit alles een beetje te laten rusten en bezoeken we ‘Daughters of Cambodia’. Een project dat jongens en meiden helpt om uit de seksindustrie te stappen. Deze jongens en meisjes belanden meestal in deze industrie door een wanhoopdaad van hun ouders. Ouders verkopen hun kinderen omdat ze geen andere uitweg meer zien. De kinderen moeten voor de inkomsten van het gezin zorgen, tegen hun wil in. Dit project helpt deze kinderen om uit deze industrie te stappen en hun een baan te geven. Zo kunnen ze op een menselijke manier zorgen voor inkomen. Bijvoorbeeld door spulletjes te maken die in hun winkel verkocht worden, door het werken in een schoonheidssalon of in hun restaurant. In dit restaurant krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld, waar we wel wat meer voor moeten neerleggen dan gewoonlijk maar het is voor een goed doel en dan doen we dat graag!

Na Phnom Penh is het tijd om te gaan relaxen en dat doen we in Kampot. Samen met Grace en Jake (Nieuw Zeeland) vinden we een bungalow aan de rivieroever en dat vinden we een prima plek om het Khmer nieuwjaar in te luiden. Bij de buren is het elke avond feest, wat inhoud dat we niet kunnen slapen van de harde muziek. Aangezien we niet vies zijn van een feestje besluiten we maar om lekker mee te doen. En overdag genieten we van de rust, lezen we een boekje en gaat Bas regelmatig op het paddleboard de rivier op.

Onze volgende bestemming is Sihanoukville. Een strandplaatsje bekend om het uitgaansleven. Het plaatsje zelf is niets bijzonders dus besluiten we het advies van anderen op te volgen en naar Otres 2 te gaan. Dat is een strand een aantal kilometers uit de buurt van de stad. Wederom vinden we samen met onze Nieuw Zeelandse vrienden een bungalow, dit keer aan het strand! Heerlijk!!! Daar kost het ons ook geen enkele moeite om de rust te vinden. Op dit strand is niet zo heel veel te doen, wat we eigenlijk ook niet zo erg vinden. Na 3dagen nemen we afscheid van Grace en Jake en vertrekken we met zijn tweetjes naar Koh Rong Island, van waaruit we nu schrijven. Als ik even verder kijk dan mijn laptop zie ik een blauwe zee, wit strand, overal bruine mensen, lachende gezichten, relaxte strandstoelen, vissersbootjes, palmbomen enz. Het kan niet tippen aan de Andaman eilanden maar het komt zeker in de buurt. Kortom: we hebben weer een paradijsje gevonden!!! Overdag zoeken we een boompje om onze hangmat op te hangen, blazen we ons luchtbed op en dan komen we de dag wel door. Na een koude douche genieten we dan van een avondje aan het strand met een biertje in de hand. Wat wil een mens nog meer????
Proost!!!

Leefs Bas & Vera