China (Pingyao, Xi'an, Chengdu, Leshan)

Nihao amigo’s!!

We waren bij Pinyao gebleven... We hebben daar 2 ontzettend leuke Spanjaarden ontmoet. Gustavo en Thomas, 2 broers die samen 3 weken door China reizen. We verbleven in hetzelfde hostel en ’s middags, toen wij door het stadje slenterden, zaten zij op een terrasje aan het bier. De grootste lol hadden ze samen, dus daar hebben we ons snel bij aangesloten. Bas was blij dat hij zijn Spaans weer kon toepassen en voor Vera was het even wennen, (ze konden amper Engels) maar de pret was er niet minder om! We hebben in een deuk gelegen om alle Chinezen die ons raar aankeken, en om alle Chinezen die telkens foto’s van ons wilden knippen.
Al snel hebben we besloten om de dag daarna samen naar Mian Shan (heilige berg) te gaan. Deze plaats stond nergens beschreven in de bekende reisgidsen, dus we hadden onze bedenkingen…. Maar het tegenovergestelde bleek waar, fantastische vergezichten met allerlei tempels die aan de steile kliffen hingen! Ongelofelijk dat deze plaats nergens staat beschreven in de reisgidsen. Er waren redelijk wat toeristen, maar alleen Chinese. Dus we vielen behoorlijk op met ons westers uiterlijk. Regelmatig werd er gevraagd of we met hen op de foto wilden en er werden zelfs stiekem foto’s van ons geknipt haha. Dit sterrenbestaan was wel even wennen voor ons.

Vanuit Pingyao zijn we samen naar Xi’an gereisd. Daar kwamen we ’s avonds aan en liepen we al snel James (Mongolië) tegen het lijf. Hij gaf ons een aantal tips, waardoor we besloten om de dag daarna naar Huashan (berg) te gaan ivm weersvooruitzichten. Na 4 uur slaap zijn we in alle vroegte vertrokken met de metro, bullettrein (298km/h) en bus. Daar aangekomen konden we anderhalf uur wachten voordat we aan de beurt waren om met de kabelbaan omhoog t gaan. Eindelijk boven gekomen kon het avontuur beginnen: het beklimmen van 5 bergtoppen met elk andere uitzichten. Op één van de toppen konden we een stuk klettersteig doen. Daar stonden we dan met (natuurlijk, hoe kan het ook anders) vele Chinezen op een paar houten plankjes honderden meters boven de afgrond!!! Het scheelt dat er vele maatregelen getroffen waren om alles zo veilig mogelijk te laten verlopen: NOT.
De dag daarna hebben we een bezoek gebracht aan het achtste wereldwonder: het terracotta leger. Dit leger is ongeveer 34jaar geleden ontdekt door een boer, en ze zijn het nu nog steeds zorgvuldig op aan het graven. Het is bizar als je beseft dat het hele leger is gemaakt in opdracht van 1 man, om hem te beschermen na zijn dood als hij begraven is!

Na Xi’an zijn we naar Chengdu gegaan. Daar hebben we wederom de 2 Spanjaarden ontmoet en definitief afscheid genomen omdat we hun nu niet meer zullen gaan tegenkomen. Maar waarschijnlijk wel een keer in de toekomst als we besluiten om op bezoek te gaan in Spanje!
In Chengdu ontvingen we een mailtje van Yolanda en Nout (transsiberian-express) die graag naar Tibet zouden willen gaan. Gisteravond dus afgesproken en hebben we uitgezocht wat er mogelijk is. Naar alle waarschijnlijkheid gaat het ons toch lukken om naar Tibet te gaan, al gaat het ons een rib uit ons lijf kosten. We moeten nog wel even afwachten of we de permit krijgen. Dus duimen maar!!!
Dit zou wel inhouden dat we keuzes moeten gaan maken. Plaatsen die we graag zouden bezoeken kunnen we nu niet gaan zien, omdat we niet genoeg tijd hebben. Maar het scheelt dat we allebei heel goed zijn in keuzes maken!! ;-)
In Chengdu hebben we gisteren het peoples park bezocht. Daar hoef je voor je rust niet te komen. In het hele park zie je mensen (vooral ouderen/bejaarden) dansen op harde muziek, karaoke zingen, dansen, toneelstukjes doen, badmintonnen, spellen enz enz. Daar konden we gerust een paar uur doorbrengen. We zijn daar ook naar een tea house gegaan, waar we van een lekker kopje thee hebben genoten.

Vanochtend zijn we naar Leshan vertrokken om ons visum te verlengen. Wat een avontuur om hier te verblijven zeg. Niemand, maar dan ook werkelijk niemand spreekt hier fatsoenlijk Engels. Maar men doet wel zijn best om ons zo goed mogelijk te helpen. Als je 1 iemand iets vraagt, staat er al snel een groepje mensen om ons heen. Het is dus een hele opgave om hier iets voor elkaar te krijgen, zoals een hotelkamer met (werkend) internet of een bus ticket. Overal worden we nagestaard, omdat ze hier volgens mij geen toeristen gewend zijn. Maar aan dat nastaren raken we onderhand wel gewend, net zoals het op de foto gaan met Chinezen. Al vraag ik me af wat ze daar zo leuk aan vinden en wat ze ermee moeten. Grappig ook om te zien hoe men reageert als we ‘hallo’ in het Chinees zeggen. Ze giebelen allemaal en kijken er wat verlegen bij.

Liefs Bas & Vera

Ps. De foto’s komen nog. De internetverbinding is vaak niet om over naar huis te schrijven ;-) Ook Facebook is geblokkeerd in China, dus daar kunnen we voorlopig ook nog geen foto’s en info op kwijt.